“Jij zal zeker ook wel vaak bedreigd worden.”

“Nee.”

“Maar soms toch wel?”

“Nooit. Nou ja, in 1997 nog een keer.”

“Maar je schrijft toch stukjes waarvan ik soms denk: nou eh…”

“Ik word nooit bedreigd.”

“Uitgescholden dan.”

“Dat wel.”

“Dat lijkt me vervelend.”

“Welnee.”

“Hoe ga je daar mee om dan?”

“Ik luister niet. Blocken. Muten. En als ze het midden in mijn gezicht doen: meewarig kijken en weglopen.”

“Doen ze het weleens midden in je gezicht dan?”

“Nee.”

“Maar soms toch wel?”

“Nooit.”

Spannender kan ik het leven van een stukkiestikker in Eesterga niet maken, mensen.

Sorry.