Op dagen als Kerstmis denk ik meestal meer aan de mensen die er niet meer zijn, dan de mensen die er wel zijn.
Dat heb ik van mijn moeder. Die kon op haar altijd overvolle verjaardag precies die ene achternicht noemen die er wegens vakantie in het buitenland níet was.
Bij mij is het meer uit melancholie.
Denken aan de doden, is denken aan je eigen sterfelijkheid.
En dat is kut.
Dit jaar is er iets veranderd. Mevrouw Dijkgraaf kreeg er, door een Spoorloos-achtige actie van Ineke uit Rozenburg, een zus en drie broers bij.
Dat heet: een cadeautje.
De dagelijkse ’99 woorden’ worden mede mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties (Back me) en door incidentele giften (Bunq me).
